در این پژوهش، اختلال های شخصیت بر اساس نظریه دلبستگی مورد بررسی قرار گرفت. هدف اصلی پژوهش حاضر مطالعه نوع رابطه اختلال های شخصیت و اختلال های دلبستگی در نمونه ای از بیماران مبتلا به اختلال شخصیت بود. شصت و هشت بیمار (43 مرد، 25 زن) ارجاعی به مراکز مشاوره دانشگاه علم و صنعت ایران و دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی دانشگاه تهران با تکمیل مقیاس چند محوری بالینی – میلون -2 (MCMI-II) و مقیاس دلبستگی بزرگسال (AAI) در این پژوهش شرکت کردند. برای تحلیل داده های پژوهش از شاخص ها و روش های آماری شامل فراوانی، درصد، میانگین، انحراف معیار، آزمون X2 و ضرایب همبستگی استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که بین سبک دلبستگی دوسوگرا با اختلال های شخصیت وابسته، نمایشی، وسواسی – جبری و فعل پذیر – پرخاشگر؛ و بین سبک دلبستگی اجتنابی و اختلال شخصیت پارانویید همبستگی معنادار وجود دارد. بین سبک دلبستگی اجتنابی و اختلال های شخصیت اسکیزویید، خودشیفته، اسکیزوتایپ و مرزی نیز همبستگی ها جهت دار بودند، اما به سطح معنادار نرسیدند. ارزشیابی منفی از خود، ارزشیابی مثبت از دیگران و اشتغال ذهنی مداوم نسبت به روابط با دیگران در اشخاص دارای سبک دلبستگی دوسوگرا؛ نگرش منفی نسبت به خود و دیگران و بی اعتمادی کامل نسبت به دیگران در اشخاص دارای سبک دلبستگی اجتنابی از طریق معادل های روانشناختی کیفیت رابطه دلبستگی یعنی مدل های درونکاری رابطه اختلال های شخصیت و اختلال های دلبستگی را تبیین می کنند.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

هدف این مطالعه بررسی سؤالات طیف لیکرت با دو ویکرد نظریه کلاسیک آزمون و نظریه سؤال پاسخ و قرار دادن نتایج این دو رویکرد در کنار یکدیگر و پاسخ به این سؤال "آیا نتایج این دو رویکرد همسو بوده یا اینکه در تضاد با یکدیگرند؟" است. روش پژوهش از نوع توصیفی و از حیث داده ها یک روش تحلیل ثانویه است. آزمودنی های مورد مطالعه در این پژوهش شامل 977 نفر از دانش آموزان مقطع متوسطه اول بودند که با حذف افراد در مرحله غربالگری داده ها، در نهایت تحلیل سؤالات برونگرایی بر روی اطلاعات 783 نفر آزمودنی، تحلیل سؤالات گشودگی بر روی اطلاعات 763 نفر آزمودنی و تحلیل سؤالات مسئولیت پذیری نیز بر روی اطلاعات 784 نفر آزمودنی انجام شد. ابزار پژوهش 3 خرده مقیاس برون-گرایی، گشودگی و مسئولیت پذیری آزمون شخصیت نئو بود. نتایج تحلیل های آماری نشان داد که هرچه همسانی درونی سؤالات بالاتر باشد نتایج دقیق تر و معتبرتری از مدل مدرج پاسخ به دست می آید و برای سؤالات با همسانی درونی پایین از طریق این مدل باید بسیار محتاط عمل کرد، زیرا ممکن است آستانه سؤالات را به صورت وارونه نشان داده یا ضریب تشخیص سؤالات را منفی یا مثبت کاذب نشان دهد. در مجموع کاربرد همزمان روش های مختلف تجزیه و تحلیل آماری به تحلیل بهتر و رسیدن به نتایج دقیق تر کمک خواهد کرد.

مقدمه: توانایی تنظیم هیجانات و تجربه همدلی مستلزم داشتن یک دلبستگی ایمن است. دلبستگی در رابطه والد-کودک به رابطه عاشقانه در بزرگسالی انتقال می یابد و می تواند بر شناخت، هیجان ها و رفتار در زندگی تاثیر بگذارد. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر زوج درمانی مبتنی بر نظریه دلبستگی، بر سبک دلبستگی و صمیمیت جنسی زوجین شهر اصفهان بوده است.مواد و روش ها: این پژوهش نیمه تجربی از نوع پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه آزمایش و کنترل بوده است. نمونه این پژوهش،30  زوج از زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره اصفهان در سال 1387 بودند که به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (15 زوج) و کنترل (15 زوج) جایگزین شدند. در این پژوهش، از پرسش نامه سبک های دلبستگی (ECR) که این پرسش نامه دلبستگی عاشقانه بزرگسالان را در چهار سبک بررسی می کند: سبک دلبستگی ایمن، سبک دلبستگی دل مشغول، سبک دلبستگی بیمناک، سبک دلبستگی بی تفاوت و پرسش نامه صمیمیت جنسی محقق ساخته استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و از آزمون های توصیفی، تحلیل کوواریانس تحلیل شد.یافته ها: داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS تحلیل شد. نتایج نشان داد که زوج درمانی مبتنی بر نظریه دلبستگی، سبک دلبستگی زوجین را تغییر نداده (P>0.001، f=2.56) ولی صمیمیت جنسی (P<0.001، F=818.63) زوجین را به طور معنا داری افزایش داده است.نتیجه گیری: رابطه جنسی بین زوجین دلبستگی آن ها را نسبت بهم زیاد می کند. برای بسیاری از زوج ها ارتباط جنسی زمانی اتفاق می افتد که ارتباطشان تقویت شود و قادر باشند ارتباط لطیف تر و ظریف تری را با یکدیگر برقرار کنند و نیازهای دلبستگی شان را پاسخ گویند. استفاده از این طرح درمانی می تواند به افزایش رضایت جنسی زوجین و هم چنین صمیمیت جنسی میان آن ها، رضایت زناشویی آن ها را کمک کند و بدین وسیله روابط کلی زوجین را بهبود بخشد.

هدف این پژوهش تعیین نقش اضطراب و اجتناب دلبستگی در نظریه ذهن و حافظه شرح حال بود. جامعه پژوهش متشکل از افراد متاهل ساکن مناطق 1، 2 و 5 شهر تهران بود. تعداد 212 نفر 119 زن و 93 مرد با روش نمونه برداری در دسترس انتخاب شدند و نسخه بازنگریشده مقیاس تجارب مربوط به روابط نزدیک فرالی، والر و برنان، 2000، آزمون حافظه شرح حال ویلیامز و برودبنت، 1986 و آزمون ذهنخوانی از طریق چشم بارون کوهن، ویلرایت، هیل، ریست و پالمب، 2001 را تکمیل کردند. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه تحلیل شد. یافته ها حاکی از رابطه منفی اجتناب دلبستگی با نظریه ذهن و حافظه شرح حال بود. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که اجتناب دلبستگی و نه اضطراب، نظریه ذهن و حافظه شرح حال را به طور منفی پیشبینی میکند. توانایی کمتر افراد اجتنابی در تشخیص حاالت ذهنی خود و دیگری، و یادآوری خاطرات شخصی را میتوان به راهبردهای نافعالسازانه، خوداتکایی بیشازاندازه و سرکوب سرنخهای مرتبط با دلبستگی در این افراد مرتبط دانست.

روش کار: این پژوهش نیمه تجربی از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه شاهد همراه با پی گیری بود. نمونه این پژوهش، 30 زوج از زوجین مراجعه کننده به فرهنگ سرای شهر اصفهان بود که به صورت تصادفی در دو گروه آزمون (15زوج) و شاهد (15زوج) تقسیم شدند. پرسش نامه رضایت جنسی و پرسش نامه صمیمیت جنسی به عنوان پیش آزمون اجرا و سپس برای گروه آزمون جلسات زوج درمانی بر اساس نظریه دلبستگی برگزار گردید. بعد از دو هفته از اتمام جلسات، از دو گروه آزمون و شاهد، پس آزمون به عمل آمد. دو ماه بعد، آزمون پی گیری از دو گروه آزمون و شاهد انجام گرفت. برای تحلیل داده ها از نرم افزار آماری SPSS نسخه 13 و روش های آمار توصیفی (جداول میانگین، انحراف معیار) و آمار استنباطی (تحلیل کوواریانس) استفاده شد.یافته ها: زوج درمانی مبتنی بر نظریه دلبستگی، رضایت جنسی زوجین (P>0.001)، (F=512.211) در پس آزمون و در پی گیری (P>0.001)، (F=789.405) و صمیمیت جنسی زوجین (P>0.001)، (F=818.63) در پس آزمون و در پی گیری (P>0.001)، (F=1706.63) را به طور معنی داری افزایش داده است.نتیجه گیری: استفاده از این طرح درمانی می تواند به افزایش رضایت جنسی زوجین و هم چنین صمیمیت جنسی میان آن ها، کمک کند و روابط کلی زوجین را بهبود بخشد.

هدف پژوهش حاضر مطالعه نوع رابطه سبک های دلبستگی ایمن، اجتنابی و دو سوگرا با راهبردهای مقابله با تنیدگی در قالب سه سبک مقابله مساله محور، هیجان محور مثبت و هیجان محور منفی بود. 223 دانشجو (120 دختر، 103 پسر) با تکمیل فهرست دلبستگی بزرگسال (بشارت، 1384؛ هازن و شیور، 1987) و مقیاس سبک های مقابله تهران (بشارت، 1385؛ کارور، شییر و وینتراب، 1989) در این پژوهش شرکت کردند. نتایج وجود رابطه معنادار بین سبک های دلبستگی و راهبردهای مقابله با تنیدگی را نشان دادند. همبستگی بین سبک دلبستگی ایمن با سبک های مقابله هیجان محور مثبت و مساله محور، مثبت بود، در حالی که با سبک منفی هیجان محور، همبستگی منفی به دست داد. سبک دلبستگی اجتنابی با سبک مقابله مساله محور و سبک مقابله هیجان محور منفی و سبک دلبستگی دو سوگرا با سبک مقابله هیجان محور مثبت، همبستگی مثبت داشت. بر اساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که راهبردهای مقابله ای تحت تاثیر سبک های دلبستگی قرار می گیرند.

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه سبک های دلبستگی و کمال گرایی بود. یکصد و هفتاد دانشجوی دانشگاه تهران 97) دختر، 73 پسر) با پر کردن مقیاس دلبستگی بزرگسال و مقیاس کمال گرایی مثبت و منفی در این پژوهش شرکت کردند. برای تحلیل داده های پژوهش از شاخص ها و روش های آماری شامل فراوانی، درصد، میانگین، انحراف معیار، آزمون t، ضرایب همبستگی، و تحلیل رگرسیون استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که بین سبک های دلبستگی و کمال گرایی مثبت و منفی رابطه معنادار وجود دارد. سبک دلبستگی ایمن با کمال گرایی مثبت همبستگی مثبت و با کمال گرایی منفی همبستگی منفی دارد. سبک های دلبستگی نا ایمن (اجتنابی، دوسوگرا) با کمال گرایی مثبت همبستگی منفی و با کمال گرایی منفی همبستگی مثبت داشتند. تحلیل آماری داده ها نشان داد که این همبستگی ها برای سبک دلبستگی ایمن فقط نسبت به کمال گرایی مثبت و برای سبک های دلبستگی اجتنابی و دوسوگرا فقط نسبت به کمال گرایی منفی توان پیش بینی دارند. سبک دلبستگی از طریق «مدل های درونکاری»، مکانیسم «تنظیم عواطف» و «جبران ناایمنی» با استفاده از مکانیسم های «سرکوبی»، «انکار» و «آرمانی سازی»، کیفیت کمال گرایی را مشخص می کند.